insanoğluna kendini çözmekten başka bir çare bırakmıyor doğa …

onca kalabalık içinde bazen uyuşmuş bir şekilde sadece çalışıyoruz

 

ne dost hatırlıyoruz, ne arkadaş….

 gün içinde delirmiş iletişim çılgınlığından,  akşam olunca çalan dost telefonlarını bile açmıyoruz….

bazen susmak için yapıyoruz, biraz kendi hava sahamızda  nefes alalım diye…

çok yoğunum, çok kalabalığım diye dertleniyoruz….
ama bir an geliyor….

o hayatımız boyunca yaşadığımız ama bir türlü alışamadığımız , en acı anda …

bir dostu uğurlarken hatırlıyoruz…..

yalnızız lan işte …..
sokaktaki kedi kadar hem de …
yalnız başımıza ağlıyoruz,
yalnız başımıza acı çekiyoruz,
yalnız başımıza nefessiz kalabiliyoruz….
şimdi daha iyi anlıyorum ki ;

insanoğluna kendini çözmekten başka bir çare bırakmıyor doğa …